Jan Paweł II ( 18 maja 1920- 2 kwietnia 2005)
Karol Józef Wojtyła – przyszły papież i święty – urodził się tuż po godzinie 17.00 18 maja 1920 r. w niewielkim mieszkaniu wynajmowanym przez rodzinę Wojtyłów na piętrze kamienicy Do dwupokojowego mieszkanka przy Kościelnej 7/4, wchodziło się przez kuchnię. Najpierw jednak trzeba było pokonać kręte schody wiodące z małego dziedzińca na balkon, przy którym znajdowały się drzwi wejściowe. Wyglądając przez okno kuchenne na Kościelną widać było biegnącą w dół, w kierunku ul 3 Maja brukowaną uliczkę, na której młody Lolek grał z kolegami w piłkę. Z pozostałych okien widać było masywną bryłę parafialnego kościoła, a na jego ścianie zegar słoneczny z napisem „Czas ucieka, wieczność czeka”. To właśnie w parafialnym kościele pw. ofiarowania Najświętszej Marii Panny Wojtyłowie ochrzcili swojego drugiego syna.
Do pierwszej szkoły Lolek miał bardzo blisko, mieściła się bowiem w budynku Magistratu. W czasie czteroletniej nauki w Publicznej Szkole Powszechnej Męskiej im. M. Wadowity, na koniec każdej klasy miał wszystkie stopnie bardzo dobre a przez cztery lata nauki opuścił tylko 40 dni lekcji!
Pierwsze lata życia upłynęły przyszłemu papieżowi w gronie najbliższych – z jednej strony kochający rodzice, z drugiej starszy brat. Mimo różnicy wieku zabierał Lolka na mecze piłki nożnej i wycieczki.
W klasie III Karol wraz z kolegami szkolnymi przygotowywał się do Pierwszej Spowiedzi i Komunii Świętej, do której przystąpił 24 i 25 maja, przed świętem Trójcy Przenajświętszej. Uroczystość tą jednak poprzedziła rodzinna tragedia. W kwietniu 1929 roku zmarła bowiem na zapalenie mięśnia sercowego matka Karola – Emilia. Po śmierci Emilii ojciec otoczył młodszego syna jeszcze większą opieką niż dotychczas. Byli sobie bardzo bliscy – Karol senior zajmował w życiu przyszłego papieża bardzo ważne miejsce, o czym Jan Paweł II wielokrotnie wspominał. Skromność, pracowitość, sumienność i pobożność ojca kształtowały jego charakter i duchową formację. Razem uczestniczyli w pielgrzymkach do Kalwarii Zebrzydowskiej, do sanktuarium maryjnego w Częstochowie, a w domu wspólnie czytali Pismo Święte. To także dzięki ojcu Karol został gorliwym ministrantem.
W marcu 1930 roku będąc uczniem klasy IV szkoły powszechnej Lolek wraz ze swoim ojcem pojechał do Krakowa na bardzo doniosłą uroczystość. Jego starszy brat otrzymał promocję doktorską i tytuł doktora wszechnauk lekarskich. Młody lekarz z zapałem przystąpił do pracy- najpierw w Klinice Dziecięcej w Krakowie a następnie, od kwietnia 1931 roku w Powszechnym Szpitalu Miejskim w Bielsku na stanowisku sekundariusza (zastępcy ordynatora). Lolek, dla którego starszy brat był wzorem do naśladowania, odwiedzał Mundka w szpitalu. Niestety, po kilkunastu miesiącach pracy Edmund zaraził się płonicą septyczną (szkarlatyną) od jednej z pacjentek i 4 grudnia 1932 roku zmarł.
W czerwcu 1930 roku Karol przystąpił do egzaminów wstępnych do gimnazjum i w tym samym roku rozpoczął ośmioletnią naukę w Państwowym Gimnazjum im. M. Wadowity. Podobnie jak w szkole powszechnej także w szkole średniej Lolek był bardzo dobrym uczniem. Miał szerokie zainteresowania, ale najlepiej realizował się w humanistyce – jego ulubionymi przedmiotami były język polski, łacina, greka i religia. W tym czasie zafascynował się też teatrem, ujawniając swoje zdolności aktorskie, reżyserskie a wkrótce także poetyckie.
W maju 1938 roku Karol zdał egzaminy maturalne, na które składały się religia, język polski, niemiecki, greka i łacina, uzyskując ze wszystkich oceny bardzo dobre. Latem, wspólnie z ojcem, przeprowadził się do Krakowa, gdzie w październiku rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wiosną następnego roku powstał jego pierwszy tomik poezji„ Psałterz Dawidów / księga Słowiańska” (zwany też „Renesansowy psałterz”).
Okres hitlerowskiej okupacji był dla młodego Wojtyły momentem w życiu przełomowym. Przede wszystkim nie mógł już kontynuować studiów polonistycznych. Nadal rozwijał swoją artystyczną wrażliwość, współtworząc z Mieczysławem Kotlarczykiem konspiracyjny teatr słowa – zagrał Bolesława Śmiałego w „Królu-Duchu” Słowackiego, pierwszym przedstawieniu Teatru Rapsodycznego. Pisał też dramaty – „Dawid” (zaginiony), „Hiob” i „Jeremiasz”, w których w wątki biblijne wplótł wydarzenia z historii Polski. Ale jego duchowe poszukiwania szły już wówczas w innym kierunku. W początkach 1940 roku Wojtyła poznał Jana Tyranowskiego, mistyka chrześcijańskiego, który stał się duchowym przewodnikiem przyszłego papieża. Wówczas też skrystalizowało się jego kapłańskie powołanie i w październiku 1942 roku wstąpił do konspiracyjnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego i rozpoczął studia filozoficzne. Zanim Karol podjął tą decyzję stracił ostatnią bliską sobie osobę. W lutym 1941 roku po długiej i ciężkiej chorobie zmarł jego ukochany ojciec – Karol senior.
Święcenia kapłańskie Karol Wojtyła otrzymał z rąk metropolity krakowskiego, kardynała Sapiehy 1 listopada 1946 roku. Pod koniec 1946 roku Karol Wojtyła wyjechał do Rzymu, gdzie studiował w Athenaeum Angelicum, podróżując jednocześnie po krajach Europy Zachodniej – Francji, Belgii, Holandii. Studia zakończył doktoratem („Pojęcie wiary u św. Jana od Krzyża”) w zakresie teologii, obronionym w czerwcu 1948 roku na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po studiach, ks. dr Wojtyła został skierowany do pracy w parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Niegowici (1948-1949) oraz jako katecheta w szkołach w Wiatrowicach, Pierzchowie, Cichawie i Nieznanowicach. a następnie do pracy duszpasterskiej w parafii pw. św. Floriana w Krakowie (1949-1951). Młody wikary szybko zgromadził wokół siebie grupę studentów w ramach duszpasterstwa akademickiego. Karol Wojtyła, nazywany „Wujkiem”, organizował dla swojej „Rodzinki” liczne wycieczki górskie, spływy kajakowe czy zimowe wyjazdy na narty, które integrowały grupę będąc swoistą formą rekolekcji.
W roku akademickim 1953/1954 przyszły papież rozpoczął wykłady z etyki społecznej na Wydziale Teologicznym UJ. Był to jednocześnie ostatni rok istnienia Wydziału, który został zlikwidowany przez władze komunistyczne. Od 1954 roku Wojtyła prowadził wykłady w Seminarium Duchownym w Krakowie oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
Decyzją papieża Piusa XII w 1958 roku Karol Wojtyła został mianowany na biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej, a w 1962 roku, po śmierci abp. Eugeniusza Baziaka, wikariuszem kapitulnym – tymczasowym administratorem archidiecezji krakowskiej. Już 30 grudnia 1963 roku papież Paweł VI podjął decyzję o mianowaniu bp. Wojtyły na arcybiskupa metropolitę krakowskiego, a uroczysty ingres do katedry wawelskiej odbył się w marcu następnego roku. Wszystkie te wydarzenia obchodzono uroczyście w jego rodzinnym mieście. Sam biskup, a następnie arcybiskup korzystał z każdej możliwej okazji aby przyjechać do Wadowic, choć z biegiem lat i coraz liczniejszymi obowiązkami było to coraz trudniejsze.
Arcybiskup krakowski nie tylko sprawnie kierował podległą mu archidiecezją, ale stawał się postacią znaną poza granicami kraju. Uczestnicząc w Soborze Watykańskim II, był jednym z najbardziej aktywnych jego uczestników. Jego wystąpienia, w których poruszał kwestie źródeł Objawienia, duchowieństwa, liturgii, godności osoby ludzkiej, apostolstwa świeckich i ekumenizmu, budziły uznanie ze strony teologów-reformatorów i samego papieża Pawła VI. Decyzje soborowe stać się miały wyznacznikiem przyszłego pontyfikatu Jana Pawła II.
W czerwcu 1967 roku w Aula Pia w Watykanie, podczas konsystorza abp Wojtyła przyjął z rąk Pawła VI kapelusz kardynalski, stając się tym samym najmłodszym kardynałem.
Papież Paweł VI zmarł w czerwcu 1978 roku. Konklawe po Jego śmierci trwało blisko miesiąc i kolegium kardynalskie obrało głową Kościoła patriarchę Wenecji, kardynała Albino Lucianiego, który przyjął imię Jan Paweł I. „Uśmiechnięty Papież”, jak nazywano pogodnego i budzącego sympatię wiernych papieża, zmarł po zaledwie 33 dniach pontyfikatu. Zwołano kolejne konklawe, które obradowało w dniach 14 – 16 października. Ostatniego dnia dokonano wyboru – 16 października 1978 roku 103 spośród 111 kardynałów zadecydowało, że nowym biskupem Rzymu został krakowski kardynał Karol Wojtyła, przyjmując imię Jan Paweł II (Ioannes Paulus Secundus). Był pierwszym papieżem z Polski, pierwszym papieżem spoza Włoch od 1522 roku.
Pontyfikat Jana Pawła II był jednym z najdłuższych, a jednocześnie jednym z najbardziej przełomowych w dziejach Kościoła. Wyznaczały go przede wszystkim podróże apostolskie. „Papież-pielgrzym” w trakcie 104 pielgrzymek odwiedził wszystkie kontynenty i 135 krajów świata, w tym niektóre wielokrotnie – do Ojczyzny pielgrzymował osiem razy.
Działając na rzecz pokoju i pojednania między religiami, był „papieżem ekumenizmu”. W lutym 1986 roku – jako pierwsza głowa Kościoła Katolickiego – odwiedził rzymską synagogę, a w październiku tego samego roku, zgromadził w Asyżu podczas „Światowego Dnia Modlitw o Pokój” przedstawicieli 47 wspólnot religijnych i 13 religii świata. Apelował o pokój podczas wszystkich konfliktów zbrojnych przełomu wieków – od wojny o Falklandy, po ataki terrorystyczne na World Trade Center.
Był wielkim orędownikiem udziału młodych w życiu Kościoła – w marcu 1985 roku zainaugurował w Rzymie „Światowe Dni Młodzieży”, które w kolejnych latach gromadziły coraz większe rzesze młodych. 15 stycznia 1995 roku w Parku Luneta w Manili na Filipinach, wokół papieża zgromadziło się blisko 5 mln uczestników Światowych Dni Młodzieży – było to największe skupisko ludzi w dziejach świata.
Intensywność pontyfikatu, skutki zamachu na życie, którego 13 maja 1981 roku dokonał na Placu Św. Piotra w Watykanie Mehmet Ali Agca, oraz choroby (m.in. choroba Parkinsona) niekorzystnie wpłynęły na stan zdrowia papieża. Ostatnie miesiące życia naznaczone były wielkim cierpieniem. Jednocześnie postawa papieża wobec własnej słabości stała się dla chorych symbolem godnego cierpienia. Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 roku w wyniku powikłań po grypie, na którą zachorował w lutym. Jego zabalsamowane ciało wystawiono na widok publiczny w Sali Klementyńskiej Pałacu Apostolskiego, a później w Bazylice Św. Piotra. Uroczystości pogrzebowe, którym przewodniczył kardynał Josef Ratzinger, odbyły się 8 kwietnia. Wzięło w nich udział m.in. 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele różnych religii, w tym Muzułmanie i Żydzi. Na Placu św. Piotra zgromadziło się 300 tysięcy wiernych, a w całym Rzymie na specjalnych telebimach pogrzeb oglądało blisko 5 milionów osób, w tym 1,5 miliona Polaków. Po uroczystościach trumnę złożono w Grotach Watykańskich.
Proces beatyfikacyjny papieża-Polaka rozpoczął się za zgodą Benedykta XVI już w dwa miesiące po śmierci Jana Pawła II, z pominięciem procedur kanonicznych nakazujących pięcioletni okres oczekiwania. Niezbędny dla beatyfikacji cud za wstawiennictwem Sługi Bożego, Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych zaaprobowała w styczniu 2011 roku, a było nim uzdrowienie z choroby Parkinsona francuskiej zakonnicy Marie Simon-Pierre Normand. Uroczystość beatyfikacji miała miejsce 1 maja 2011 roku, w Święto Miłosierdzia Bożego, na Placu Św. Piotra w Rzymie. Dwa lata później, 5 lipca 2013 roku papież Franciszek wydał dekret o cudzie, za wstawiennictwem błogosławionego papieża – uzdrowieniu prawniczki z Kostaryki, Floribeth Mora Diaz, cierpiącej na tętniaka mózgu. 27 kwietnia 2014 roku Jan Paweł II został kanonizowany.
Grób świętego znajduje się obecnie w Bazylice św. Piotra, w Kaplicy św. Sebastiana.